Αριστοκλής

μένει ο κόσμος γυμνός
δίχως την γνώση σαθρός
αρχίζει χτυπάει το κύτος
φταίχτης του ο Δούρειος Ίππος

ευπρόσιτος είναι ο σκοπός
παρήγορος μα και τυφλός
αν δεν του δοθεί ο μύθος
άκριτα λακτίζει με μίσος

στα ορμέφυτα αφέθηκε λειψός
σε μια αρένα που κρύβει το φώς
σαν ακατέργαστος πολύτιμος λίθος
ταυτίστηκε με το ανούσιο πλήθος

ακροσαπής βαδίζει μονάχος
αγρίμι συνάμα και βράχος
στημένοι κανόνες κι αυτός
αγράμματος και πάντα φτωχός

σε τίτλους κλειδώνει τον βίο
σε κλίκες προφυλάσσεται από το κρύο
ακόλουθος γίνεται σκαιός
με μόνο του όπλο ο φανατισμός

Αν θέλεις να δοξαστεί ο άριστος
να πάψει να είναι ευφάνταστος
στην χύτρα της επιβίωσης κινεί ο ατμός
μα η γεύση να είναι αυτοσκοπός

Τεχνίτες να κάνες σοφούς
και λόγιους πνευματικούς
σε μια κοινωνία ανθρώπων
θα έχεις πολίτες κι όχι αρρώστους