Διασπορά

το χρονικό της καταστροφής άρχισε
το φώς στο σκοτάδι δεν επικράτησε
κάποιοι δεν θέλανε

υπάρχουν δυνάμεις αντίρροπες
ισορροπία δεν υπήρξε
κάποιοι δεν μπόρεσαν

η απαξίωση οδηγεί στην αδιαφορία
η υπεροψία στην αντιπάθεια
κάποιοι λαθέψανε

η αναζήτηση παρέχει την δημιουργία
η υπεραπλούστευση το κενό
κάποιοι συμβιβάστηκαν

η άγνοια προκαλεί δυσφορία
ο αφορισμός τον σκοταδισμό
κάποιοι φοβήθηκαν

μέσα στις σκιές ελλοχεύουν
επιβιώνουν και διαιωνίζουν
κάποιοι ελπίζουν

λούζεται η μέρα στο γυαλί, καθρέφτης δίχως τέλος
πυρσός περνάει την αφορμή και λύνεται το μένος
όσα με αίμα δόθηκαν η ειρήνη τα διαγράφει
κι όσα ο φόβος ακόμα κρατά περνούν σε νέα τάξη

Αφύπνιση

Το μέλλον είναι εδώ
παραπέτασμα
αφουγκράζομαι τον αασμό
οιωνοί

το τώρα πεθαίνει την στιγμή που γεννιέται
αξίες
κι η ζωή που πάει, φεύγει
χωροχρόνος

δεν έχω ρίζες και δικό μου μερτικό
ψευδαίσθηση
αλθαίνω τις πληγές και προχωρώ
λήθη

στο φάσμα μετουσιώνομαι
απόκρυψη
δεν ανήκω εδώ
τοκετός

τελευταίο τσιγάρο κι έφυγα
επανάληψη
το αύριο είναι εδώ
χαμογέλα

έχω ξεμείνει
έχω ξεφύγει
τι με κρατά ;
απιστία

Ο μύθος της γραμμής

και πατούν στην απέναντι όχθη
χωρίζοντας την αλήθεια απ’ το ψέμα
μ’ αδύνατον την γραμμή να κάνουν τέρμα
τίποτα δεν χάνεται μόνο το αίμα

κι όμως αγνοούν την μέριμνα
τους πνίγει ο πόνος, ψάχνουν το νήμα
κυλιόμενες σκάλες αφορίζουν την αλήθεια
και περνάνε το όνειδος στα παραμύθια

τα χρωστούμενα όλα, τώρα εξοφλούνται
κι η περίλαμπρη νιότη θα δοθεί φυλαχτό
σε μια απογείωση όλα θα χαθούνε
τεθλασμένο καθρέφτισμα της τέχνης στο νερό

Μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει σκοπός
Χειμερινοί κολυμβητές την άνοιξη
Θερμοκέφαλοι αποτελούν το τοίχος
Αρνητική ενέργεια παντού

Γυμνό

φαντάζομαι…………..
ύδωρ πνίγει την στέρφα γή

τίποτα δεν κινείται
τίποτα ζωντανό

επιπλέουν
ελπίδες
όνειρα
κηλίδες από αίμα

και λευκοί ιστοί αράχνης
επιπλέουν
άρμπουρα δίχως πανιά
κι όταν χτυπά τις χορδές τους τ’ αεράκι
παιδικά γέλια
ακούγονται
οι αναστεναγμοί των ερωτευμένων
που δεν ανταμώνουν
ακούγονται

μα τίποτα δεν υπάρχει
τίποτα ζωντανό

μόνο ύδωρ

και μόνο το άρωμα της νοτισμένης γης
σαν υποψία της ύπαρξής της

αίμα και ύδωρ
πηλός ασχημάτιστος
αήρ κι ιστός
γέλιο κι αναστεναγμός

μόνο αυτό
τίποτε άλλο

Λόχη φωτός

όνειρο και ταξιδεύω
το ξενιστή μοχλεύω
αυτόνομα υπάρχει και γεννά
κουφάρια αδύναμα ξερνά

σ’ αυτά κι εγώ θα κατοικήσω
το έλεγχο τους θ’ αποκτήσω
θα πω, θα γράψω, θα συντρίψω
τα όριά τους θα εξελίξω

κάθε βαθμίδα τους θα ενδύσω
μνήμες θολές θ΄ ακολουθήσω
το πάθος με όραμα θα πολεμήσω
ώσπου τα σύνορα πάλι αντικρίσω

φθαρτό το σώμα κι η ψυχή
αεικίνητο πνεύμα μετοικεί
δοκιμασία, τόλμη αυτή η ζωή
μέσα της πέρασε, βυσσοδομεί

Ουτοπία

θάλασσα πέπλο της γης
κάθε ρανίδα σου κι έδρανο μιας ασώματης ψυχής

και πίνω τις ψυχές και μ’ ανεβάζουν
και γίνονται καταχνιά και με νοτίζουν
και γίνονται αύρα και με χαϊδεύουν
και γίνονται καθρέφτης και με καλούν
αμέτρητες ψυχές διαρκώς με διαπερνούν
φιλοξενούμενοι της στιγμής μ’ αναδρομή επικοινωνούν

κι αφέσου
κι άκου
και δές

κι όποιος γεννιέται με φουρτούνα
φουρτούνα έχει στην ψυχή

κι όποιος γεννιέται με τ’ Αυγούστου το μελτέμι
φεγγάρι κόκκινο κι αιμορραγεί

μα σαν της άνοιξης το ημίγλυκο αγέρι την πρώτη του πνοή
καλωσορίσει
αλλοπαρμένος μια ζωή, τα σύνορά του δεν θ’ αναγνωρίσει

κι αφέσου
και δές

χωρίς ψυχή τίποτα δεν ζει
έρωτας, έλξη, συνθέτει ζωή
καθορισμένη πορεία ακολουθεί
απ’ την ανυπαρξία στην ύπαρξη να μεταβεί

νυχτόβιο όν στο φως της λάμπας ακροβατεί
εγκλωβίζετε στον κύκλο αν στις αισθήσεις του υποταγεί
και του νού την διαστροφή ενστερνισθεί

κι αφέσου

κόλαση φαίνεται η γή, μια φυλακή
παράδεισος της θάλασσας η θαλπωρή
μα στ’ ουρανού την αγκαλιά θ’ αναδυθεί
το τρισυπόστατο που έχει τέλεια ενωθεί






Γ-νώση
Ε-νωση
Α-νωση } ν-ωση
















- - - - -

πηγή – λίμνη – ποτάμι – γη - θάλασσα
πυρήνας – εκκόλαψη – έξοδος – ζωή - αιθήρ
ψυχή – πλάσμα – πνεύμα – εμπειρίες – σοφία
μνήμες – λησμονιά – παρατήρηση – γνώση - φώς

επίλογος

Αφήνοντας το στεφάνι

ανυψώνομαι, πετάω, μου κόβεται η ανάσα
πώς λέγεται αυτό; αναγαλλιάζω;
όχι αλλιώς λέγεται, μα πώς;
θα το ψάξω το δίχως άλλο

ξέρω
μην κοιτάς που παρασέρνομαι
είναι δέλεαρ το ζεστό συναίσθημα της σάρκας
μα ξέρω

τίποτα δεν είναι δικό μου
τίποτα δεν θα είναι δικό μου

μειδιώ

τώρα ξέρω
κι είμαι ελεύθερη

σας ευχαριστώ
σας ευχαριστώ όλους
γιατί κι εσείς ξέρεται κι ας μην τ’ ομολογείται

όλα εδώ φυλακισμένα
μα ‘κεί είναι ελεύθερα

πάντα φοβόμαστε την ελευθερία
πάντα
όχι εγώ, όχι πιά

αποδέχτηκα το σώμα μου
ελευθέρωσα την ψυχή μου
αφέθηκα στην νόηση
Αγέραστη